آویز بالا برنده که به کمک آن اندام فوقانی به گونه ای حمایت و تثبیت می گردد که دست به اندازه قابل توجه و مطلوبی بالا برده شده است و در موارد زیر کاربرد دارد:
برای کمک به کنترل خونریزی از زخم های ناحیه ساعد، برای کاهش میزان تورم در سوختگی ها و در برخی از انواع شکستگی های عارضه دار و یا مرکب در دنده ها.
• طریقه استفاده از یک آویز بالا برنده:
1) از مصدوم بخواهید که طوری اندام آسیب دیده خود را روی سینه اش نگهدارد که نوک انگشتان او قادر به لمس کردن شانه مقابل (شانه سالم) باشند.
2) یکی از انتها های باند سه گوش را روی شانه سالم او بیاندازید به نحوی که راس باند در طرف صدمه دیده او قرار بگیرد.
3) از مصدوم بخواهید که بازوی خود را رها کند. قاعده بانداژ خود را به زیر دست و ساعد و به پشت و اطراف آرنج وی فرو کنید، در عین حال باید اندام فوقانی وی را در این مدت نگهداشته و همچنین از پوشانیدن انگشت شست در او خودداری نمایید.
4) انتهای تحتانی (پایین قرار گرفته) باند را به شکل زاویه دار (مایل) و در ناحیه پشت مصدوم، به سمت بالا بیاورید تا اینکه در ناحیه شانه به انتهای دیگر باند برسد.
5) این دو انتهای باند را به روش مربعی گره بزنید به طوری که گره در حفره واقع در بالای استخوان ترقوه مصدوم قرار داده شود و انتها های باند را به شکل یک بالشتک به زیر و اطراف گره فرو ببرید.
6) آنقدر راس باند را بپیچانید تا آنکه بانداژ به عمل آمده به نحوی راحت و مناسب با آرنج مصدوم تطابق یابد . سپس راس باند را در حوالی آرنج به درون آویز فرو کرده و محکم نمایید. در صورتی که سنجاق قفلی در اختیار دارید قسمتهای شل قرار گرفته بانداژ را به روی راس باند تا کرده و در کنار بانداژ محکم و تثبیت کنید.
7) مکرراً گردش خون را در انگشت شست او ارزیابی کنید و در صورت لزوم آویز و هر گونه پانسمان به عمل آمده در زیر آنرا باز نمایید.
منبع: مباني كمك هاي اوليه ، ترجمه:دكتر نادر سيد رضوي.
انتشارات:مؤسسه آموزش عالي علمي كاربردي هلال ايران. چاپ اول.1383.
